مناجات شب قدر با صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه
بر زخمهای سینۀ عاشق دوا بس است داغ ندیـدنت به جگـرهای ما بس است بیتو شبـیه کـوچۀ تنگ است شهرمان ای زائـر شهـیـد مـدیـنـه بـیـا بس است پُـر کن دوبـاره کِـیل مـرا ایهـا العـزیز آقـا نگـو تـصـدّق این بینـوا بس است بر خشکی لبان من افـطار چاره نیست قدری غبار از کف پای شما بس است غفـلت مرا به مجلس عیش و گناه بُرد رفتم خلاف میل شما هرکجا بس است من دوست دارمت که نشـستم ببـینـمت بیرون نکن! نگو که برو بیحیا بس است ای صاحب اخـتیار من و قـدرهای من دست مرا خودت بدهی بر خدا بس است قـرآن به سر گرفتم و گـفتم فـقط عـلی یعنی علی اگرکه ببخشد مرا بس است این بالحـسینهای تو دست مـرا گرفت اصلاً برای تـوبۀ من کـربلا بس است |